.JPG)
Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012
Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012
Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011
Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση, ένας παραλογικός γάμος
του Yves Clarisse Le Point - Reuters - 12/10/2011
«Θα χρειαστεί μια γενιά και αλλαγή νοοτροπίας για να μπορέσει η Ελλάδα να ξαναβρεί την κυριαρχία της»
Παρίσι (Reuters) - Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ένας νεαρός διπλωμάτης, μέλος του Γραφείου του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Γάλλος François-Xavier Ortoli, λαμβάνει μια κλήση στο γραφείο του στις Βρυξέλλες.
Στο άλλο άκρο της γραμμής, ο Γάλλος πρόεδρος της εποχής Valéry Giscard d'Estaing.
Ο τελευταίος έμαθε ότι το ευρωπαϊκό εκτελεστικό όργανο θα υποβάλει γνωμοδότηση σχετικά με την αίτηση προσχώρησης της Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα η οποία, όπως κάθε χρόνο, στέλνει την Αθήνα διπλωματικά σε μακρινό μέλλον.
Στον «VGE», που ανησυχεί, ο διπλωμάτης σερβίρει τα κλασικά επιχειρήματα: η Ελλάδα, της οποίας η ανταγωνιστικότητα είναι πολύ χαμηλή, δεν είναι έτοιμη να ενσωματωθεί στην ΕΟΚ και η πρόωρη ένταξη της θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία της.
«Κύριε, ο Πλάτωνας δεν παίζει στη δεύτερη κατηγορία», απαντά ο Valery Giscard d'Estaing κόβοντας το τηλέφωνο.
Η τελετή είχε τελειώσει και η Ελλάδα προσχώρησε το 1981, ουσιαστικά για πολιτικούς λόγους, επτά χρόνια μετά την επιστροφή της δημοκρατίας μετά την πτώση των συνταγματαρχών.
Η Ευρώπη των Εννέα ήταν ακόμα λιγότερο σε θέση να αντιταχθεί στη γαλλική μπουλντόζα που είχε έγκυρα επιχειρήματα για την υποστήριξη της ελληνικής ένταξης, ήτοι την πρόσδεση μιας εύθραυστης δημοκρατίας μέλος του ΝΑΤΟ στο ευρωπαϊκό μπλοκ.
Ο γάμος μεταξύ της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε ξεκινήσει, για να μετατραπεί τριάντα χρόνια αργότερα, σε κατάσταση δραματικού ζεύγους, μεταξύ διάσωσης και κινδύνου χρεοκοπίας, στην οποία τα δύο μέρη έχουν ευθύνη, τόσο η μία όσο και η άλλη.
Η Γαλλία συνεχίζει ακόμα τους ελιγμούς για να προσπαθήσει να σώσει μια χώρα που θα μπορούσε να παρασύρει την ζώνη του ευρώ στην πτώση της.
«Τίποτα δεν λειτουργεί»
Η ανάλυση της Επιτροπής ότι η ελληνική ένταξη ήταν πρόωρη σύντομα θα αποδειχτεί ορθή.
Στα τέσσερα πρώτα χρόνια της ένταξης, η εκτελεστική εξουσία της ΕΕ άνοιξε 108 διαδικασίες παραβάσεων κατά της Ελλάδας για παραβίαση των κοινοτικών κανόνων.
Ήδη από το 1982, η Ελλάδα εκτιμά ότι δεν βρίσκει τον λογαριασμό της στην ΕΟΚ και ότι οι εταίροι της δεν την βοηθούν αρκετά για να αναπτύξει την οικονομία της, της οποίας ολόκληρα τμήματα εξαφανίζονται κάτω από την επίθεση του ευρωπαϊκού ανταγωνισμού.
Το 1985, θεσπίζονται τα «Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα» (PMI), προάγγελοι των «διαρθρωτικών ταμείων», περιφερειακής ενίσχυσης που θα διοχετεύσουν δισεκατομμύρια στις φτωχότερες χώρες της ΕΕ από το 1989.
Αυτή ήταν η τιμή που απαιτούσε η Ελλάδα και αργότερα άλλες χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, προκειμένου να συσταθεί η μεγάλη ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 1992 υπό την ηγεσία του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ και το γαλλο-γερμανικό ζεύγος.
Από το 1989, η Ελλάδα έλαβε 35 δισεκατομμύρια ευρώ ευρωπαϊκών περιφερειακών ενισχύσεων τα οποία, βέβαια, χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή δρόμων, του μετρό και του αεροδρομίου, αλλά δεν κατάφερε η Ελλάδα να τα αξιοποιήσει στο έπακρο, μεταξύ άλλων λόγω της κακής διαχείρισης που αναγνωρίζεται σήμερα από την ίδια την ελληνική κυβέρνηση.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ακόμα μέλος της κυβέρνησης, δήλωσε στη Liberation ότι κατανοεί ότι οι νέοι Έλληνες απόφοιτοι «δεν θέλουν να ζήσουν σε μια χώρα όπου τίποτα δεν λειτουργεί, όπου τα θεσμικά όργανα δεν λειτουργούν, όπου το φορολογικό σύστημα είναι άδικο (...), όπου το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο».
Πελατειακές σχέσεις
Ο Αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Ελλάδα Θεόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος έχει υπηρετήσει σε πολλές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις για δύο δεκαετίες, αναγνωρίζει τα ελληνικά λάθη στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, που δημιουργεί ελλείμματα.
«Οι ελληνικές πελατειακές σχέσεις βασίζονται κυρίως στις κρατικές δαπάνες, που επέτρεψαν την πρόσληψη δημόσιων υπαλλήλων που δεν ήταν απαραίτητοι», είπε αυτή την εβδομάδα στο Παρίσι. «Εκείνοι που σήμαναν τον συναγερμό συνθλίφτηκαν».
Η φοροδιαφυγή είναι εθνικό σπορ, με 600.000 αγρότες οι οποίοι δεν πληρώνουν φόρους και ελεύθεροι επαγγελματίες που πληρώνουν γελοία ποσά στο κράτος χάρις στο πλήθος των συντεχνιών που εμποδίσουν κάθε προσπάθεια.
Και ένα προσωπικό ανέκδοτο: «επίτιμο μέλος» του δικηγορικού συλλόγου από τότε που πήρε την σύνταξη του, είχε καταγγείλει στην τηλεόραση την «ντροπή» -κατά τον ίδιον- του συστήματος που επιτρέπει στους δικηγόρους να δηλώσουν ένα μεσαίο εισόδημα μόλις 1.500 ευρώ το μήνα και που φορολογείται ανάλογα.
«Ο Σύλλογος με τιμώρησε με την αφαίρεση του τίτλου του επίτιμου μέλους», είπε.
Κυπριακός εκβιασμός
Οι διπλωματικός απολογισμός της ένταξης της Αθήνας δεν θεωρείται εξαιρετικός, ούτε και αυτός, από τους αξιωματούχους της ΕΕ.
Η Ελλάδα δεν έπαψε ποτέ να ζητά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, ανεπιτυχώς κατά τα πρώτα χρόνια.
Για τη Γαλλία, ήταν ανεύθυνο να «εισαχτεί» στην ΕΕ, ένα ακρωτηριασμένο νησί από το βόρειο-ανατολικό τμήμα του υπό κατοχή από 30.000 Τούρκους στρατιώτες από το 1974 και όπου οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ διατηρούν μια εύθραυστη στρατιωτική ειρήνη για περισσότερο από είκοσι χρόνια.
«Η Κύπρος έχει όλα τα προσόντα για να είναι στην ΕΕ, αλλά η ΕΕ δεν έχει τα προσόντα να πάρει πίσω ένα κομμάτι της Κύπρου και να αναλάβει προβλήματα που δεν της ανήκουν», δήλωνε το 1998 ο Πρόεδρος Ζακ Σιράκ.
Αλλά η Ελλάδα απείλησε να μπλοκάρει την προσχώρηση των εννέα άλλων χώρων που είχαν κάνει αίτηση ένταξης στην ΕΕ το 2004, αν το κυπριακό πουλάρι της απορριπτόταν.
Ο «εκβιασμός» λειτούργησε. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες παρηγορήθηκαν δηλώνοντας ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα διευκόλυνε τη σύναψη μιας ειρηνευτικής συμφωνίας. Έξι χρόνια αργότερα, οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται ακόμη σε αδιέξοδο.
Η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ ανήκει στην ίδια διαδικασία: μια πολιτική και όχι οικονομική απόφαση. Αλλά εάν η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από γεωπολιτικά επιχειρήματα, η υιοθέτηση του ευρώ θα έπρεπε να είχε στηριχθεί σε καθαρά οικονομική λογική, κάτι που δεν έγινε.
Το 2001, η Αθήνα προκρίθηκε εκπληρώνοντας, με γενική έκπληξη, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, συμπεριλαμβανομένου του ελλείμματος κάτω από το 3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 15 Νοεμβρίου 2004, η αλήθεια εκρήγνυται: ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης επιβεβαίωνε ενώπιον των εταίρων του στο Eurogroup το μέγεθος του μακιγιαρίσματος των αριθμών από τις αθηναϊκό αρχές.
«Έχει αποδειχθεί ότι το έλλειμμα δεν είχε πέσει κάτω από το 3% ούτε ένα χρόνο από το 1999», ομολογεί, ένα μήνα μετά την πεισματική δήλωση για το αντίθετο.
Μια γενιά για την αποκατάσταση της χώρας;
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα ήταν συνεχώς πάνω από το 3% από το 1997 έως το 2003, όπως μόλις το ανακάλυψε τον Σεπτέμβριο του 2004 μια αποστολή της Eurostat, της Στατιστικής Υπηρεσίας της ΕΕ, που συνεπώς δεν είχε κάνει τη δουλειά της πριν από το 2001.
Αλλά οι εταίροι της Ελλάδας δεν ήθελαν να βουλιάξουν την χώρα, ειδικά επειδή ήταν σοσιαλιστές, και όχι η συντηρητική κυβέρνηση του 2004, που ήταν στην εξουσία για όλα τα χρόνια που τέθηκε το πρόβλημα.
Και τα πυροτεχνήματα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που βοήθησαν να αυξηθεί περαιτέρω το έλλειμμα, έκαναν για λίγο να ξεχάσουμε το μέγεθος των διαρθρωτικών προβλημάτων της χώρας.
Το 2009, όταν σκάει η κρίση του ελληνικού χρέους η ιστορία επαναλαμβάνεται: ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που μόλις κέρδισε τις εκλογές, ανακαλύπτει ότι το έλλειμμα δεν είναι το 6% του ΑΕΠ, αλλά πάνω από το διπλάσιο.
Είναι το τέλος του «ελληνικού ονείρου» και η αρχή μιας καθόδου στην κόλαση για μια χώρα που έχει τώρα χρέος 160% του ΑΕΠ της, χωρίς να είναι σε θέση να το επιστρέψει, με τον πληθυσμό της, αναγκασμένο σε πρωτοφανή λιτότητα και η ζώνη του ευρώ υπό την απειλή της μετάδοσης της μόλυνσης.
Οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ευθύνη σε αυτή την κατάσταση και αναγνωρίζουν εύκολα ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ που χύθηκαν από την Ευρώπη χρησιμοποιήθηκαν –στο ελάχιστον- με εσφαλμένο τρόπο λόγω της ασθενούς διακυβέρνησης και της διοικητικής διαφθοράς.
Αλλά οι ευρωπαϊκές αρχές, με επικεφαλής την Επιτροπή, δεν έπαιξαν σωστά τον ρόλο του ελεγκτή ως όφειλαν.
Θα έπρεπε να παρακολουθούν για παράδειγμα τους ελληνικούς δημόσιους λογαριασμούς για την αποφυγή των μακιγιαρισμάτων που απειλούν σήμερα το σύνολο της ζώνης του ευρώ από μετάδοση.
Το μάθημα φαίνεται να το πήρε και αυτή η χώρα, που με τον ευαίσθητο εθνικισμό της αναγκάζεται να ζητιανεύει τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Είναι ντε φάκτο υπό διεθνή εποπτεία και η κυριαρχία της μειώθηκε στο ελάχιστο.
Ο Horst Reichenbach, ο οποίος ήταν για έξι χρόνια Αντιπρόεδρος της ΕΤΑΑ (Ευρωπαϊκή Τράπεζα για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη), διορίστηκε επικεφαλής μιας «ομάδας εργασίας» περίπου πενήντα ατόμων που θα διαχειρίζονται στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες, -χωρίς να το λένε- την οικονομία της χώρας υπό το πρόσχημα της βοήθειας.
Αναφέρει ότι μερικές φορές τον λένε «Ράιχ» στην Ελλάδα, τα πρώτα γράμματα του ονόματός του, αναφερόμενοι στην ναζιστική κατοχή ιδιαίτερα σκληρή στη ελληνική χερσόνησο.
Ένας ανώτερος αξιωματούχος της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία επίσης έστειλε ομάδες στην Ελλάδα για την δημιουργία του κτηματολογίου και την βελτίωση του τουρισμού, αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα μοιάζει αυτές τις μέρες με «προτεκτοράτο».
«Όλο και περισσότερο χάνουν την αυτονομία τους. Θα χρειαστεί μια γενιά και αλλαγή νοοτροπίας για να μπορέσει η Ελλάδα να ξαναβρεί την κυριαρχία της».
Επιμέλεια: Gilles Trequesser
«Θα χρειαστεί μια γενιά και αλλαγή νοοτροπίας για να μπορέσει η Ελλάδα να ξαναβρεί την κυριαρχία της»
Παρίσι (Reuters) - Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ένας νεαρός διπλωμάτης, μέλος του Γραφείου του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Γάλλος François-Xavier Ortoli, λαμβάνει μια κλήση στο γραφείο του στις Βρυξέλλες.
Στο άλλο άκρο της γραμμής, ο Γάλλος πρόεδρος της εποχής Valéry Giscard d'Estaing.
Ο τελευταίος έμαθε ότι το ευρωπαϊκό εκτελεστικό όργανο θα υποβάλει γνωμοδότηση σχετικά με την αίτηση προσχώρησης της Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα η οποία, όπως κάθε χρόνο, στέλνει την Αθήνα διπλωματικά σε μακρινό μέλλον.
Στον «VGE», που ανησυχεί, ο διπλωμάτης σερβίρει τα κλασικά επιχειρήματα: η Ελλάδα, της οποίας η ανταγωνιστικότητα είναι πολύ χαμηλή, δεν είναι έτοιμη να ενσωματωθεί στην ΕΟΚ και η πρόωρη ένταξη της θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία της.
«Κύριε, ο Πλάτωνας δεν παίζει στη δεύτερη κατηγορία», απαντά ο Valery Giscard d'Estaing κόβοντας το τηλέφωνο.
Η τελετή είχε τελειώσει και η Ελλάδα προσχώρησε το 1981, ουσιαστικά για πολιτικούς λόγους, επτά χρόνια μετά την επιστροφή της δημοκρατίας μετά την πτώση των συνταγματαρχών.
Η Ευρώπη των Εννέα ήταν ακόμα λιγότερο σε θέση να αντιταχθεί στη γαλλική μπουλντόζα που είχε έγκυρα επιχειρήματα για την υποστήριξη της ελληνικής ένταξης, ήτοι την πρόσδεση μιας εύθραυστης δημοκρατίας μέλος του ΝΑΤΟ στο ευρωπαϊκό μπλοκ.
Ο γάμος μεταξύ της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε ξεκινήσει, για να μετατραπεί τριάντα χρόνια αργότερα, σε κατάσταση δραματικού ζεύγους, μεταξύ διάσωσης και κινδύνου χρεοκοπίας, στην οποία τα δύο μέρη έχουν ευθύνη, τόσο η μία όσο και η άλλη.
Η Γαλλία συνεχίζει ακόμα τους ελιγμούς για να προσπαθήσει να σώσει μια χώρα που θα μπορούσε να παρασύρει την ζώνη του ευρώ στην πτώση της.
«Τίποτα δεν λειτουργεί»
Η ανάλυση της Επιτροπής ότι η ελληνική ένταξη ήταν πρόωρη σύντομα θα αποδειχτεί ορθή.
Στα τέσσερα πρώτα χρόνια της ένταξης, η εκτελεστική εξουσία της ΕΕ άνοιξε 108 διαδικασίες παραβάσεων κατά της Ελλάδας για παραβίαση των κοινοτικών κανόνων.
Ήδη από το 1982, η Ελλάδα εκτιμά ότι δεν βρίσκει τον λογαριασμό της στην ΕΟΚ και ότι οι εταίροι της δεν την βοηθούν αρκετά για να αναπτύξει την οικονομία της, της οποίας ολόκληρα τμήματα εξαφανίζονται κάτω από την επίθεση του ευρωπαϊκού ανταγωνισμού.
Το 1985, θεσπίζονται τα «Ολοκληρωμένα Μεσογειακά Προγράμματα» (PMI), προάγγελοι των «διαρθρωτικών ταμείων», περιφερειακής ενίσχυσης που θα διοχετεύσουν δισεκατομμύρια στις φτωχότερες χώρες της ΕΕ από το 1989.
Αυτή ήταν η τιμή που απαιτούσε η Ελλάδα και αργότερα άλλες χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, προκειμένου να συσταθεί η μεγάλη ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 1992 υπό την ηγεσία του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ και το γαλλο-γερμανικό ζεύγος.
Από το 1989, η Ελλάδα έλαβε 35 δισεκατομμύρια ευρώ ευρωπαϊκών περιφερειακών ενισχύσεων τα οποία, βέβαια, χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή δρόμων, του μετρό και του αεροδρομίου, αλλά δεν κατάφερε η Ελλάδα να τα αξιοποιήσει στο έπακρο, μεταξύ άλλων λόγω της κακής διαχείρισης που αναγνωρίζεται σήμερα από την ίδια την ελληνική κυβέρνηση.
Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ακόμα μέλος της κυβέρνησης, δήλωσε στη Liberation ότι κατανοεί ότι οι νέοι Έλληνες απόφοιτοι «δεν θέλουν να ζήσουν σε μια χώρα όπου τίποτα δεν λειτουργεί, όπου τα θεσμικά όργανα δεν λειτουργούν, όπου το φορολογικό σύστημα είναι άδικο (...), όπου το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο».
Πελατειακές σχέσεις
Ο Αναπληρωτής Πρωθυπουργός της Ελλάδα Θεόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος έχει υπηρετήσει σε πολλές σοσιαλιστικές κυβερνήσεις για δύο δεκαετίες, αναγνωρίζει τα ελληνικά λάθη στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, που δημιουργεί ελλείμματα.
«Οι ελληνικές πελατειακές σχέσεις βασίζονται κυρίως στις κρατικές δαπάνες, που επέτρεψαν την πρόσληψη δημόσιων υπαλλήλων που δεν ήταν απαραίτητοι», είπε αυτή την εβδομάδα στο Παρίσι. «Εκείνοι που σήμαναν τον συναγερμό συνθλίφτηκαν».
Η φοροδιαφυγή είναι εθνικό σπορ, με 600.000 αγρότες οι οποίοι δεν πληρώνουν φόρους και ελεύθεροι επαγγελματίες που πληρώνουν γελοία ποσά στο κράτος χάρις στο πλήθος των συντεχνιών που εμποδίσουν κάθε προσπάθεια.
Και ένα προσωπικό ανέκδοτο: «επίτιμο μέλος» του δικηγορικού συλλόγου από τότε που πήρε την σύνταξη του, είχε καταγγείλει στην τηλεόραση την «ντροπή» -κατά τον ίδιον- του συστήματος που επιτρέπει στους δικηγόρους να δηλώσουν ένα μεσαίο εισόδημα μόλις 1.500 ευρώ το μήνα και που φορολογείται ανάλογα.
«Ο Σύλλογος με τιμώρησε με την αφαίρεση του τίτλου του επίτιμου μέλους», είπε.
Κυπριακός εκβιασμός
Οι διπλωματικός απολογισμός της ένταξης της Αθήνας δεν θεωρείται εξαιρετικός, ούτε και αυτός, από τους αξιωματούχους της ΕΕ.
Η Ελλάδα δεν έπαψε ποτέ να ζητά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, ανεπιτυχώς κατά τα πρώτα χρόνια.
Για τη Γαλλία, ήταν ανεύθυνο να «εισαχτεί» στην ΕΕ, ένα ακρωτηριασμένο νησί από το βόρειο-ανατολικό τμήμα του υπό κατοχή από 30.000 Τούρκους στρατιώτες από το 1974 και όπου οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ διατηρούν μια εύθραυστη στρατιωτική ειρήνη για περισσότερο από είκοσι χρόνια.
«Η Κύπρος έχει όλα τα προσόντα για να είναι στην ΕΕ, αλλά η ΕΕ δεν έχει τα προσόντα να πάρει πίσω ένα κομμάτι της Κύπρου και να αναλάβει προβλήματα που δεν της ανήκουν», δήλωνε το 1998 ο Πρόεδρος Ζακ Σιράκ.
Αλλά η Ελλάδα απείλησε να μπλοκάρει την προσχώρηση των εννέα άλλων χώρων που είχαν κάνει αίτηση ένταξης στην ΕΕ το 2004, αν το κυπριακό πουλάρι της απορριπτόταν.
Ο «εκβιασμός» λειτούργησε. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες παρηγορήθηκαν δηλώνοντας ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα διευκόλυνε τη σύναψη μιας ειρηνευτικής συμφωνίας. Έξι χρόνια αργότερα, οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται ακόμη σε αδιέξοδο.
Η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ ανήκει στην ίδια διαδικασία: μια πολιτική και όχι οικονομική απόφαση. Αλλά εάν η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από γεωπολιτικά επιχειρήματα, η υιοθέτηση του ευρώ θα έπρεπε να είχε στηριχθεί σε καθαρά οικονομική λογική, κάτι που δεν έγινε.
Το 2001, η Αθήνα προκρίθηκε εκπληρώνοντας, με γενική έκπληξη, τα κριτήρια του Μάαστριχτ, συμπεριλαμβανομένου του ελλείμματος κάτω από το 3% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 15 Νοεμβρίου 2004, η αλήθεια εκρήγνυται: ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης επιβεβαίωνε ενώπιον των εταίρων του στο Eurogroup το μέγεθος του μακιγιαρίσματος των αριθμών από τις αθηναϊκό αρχές.
«Έχει αποδειχθεί ότι το έλλειμμα δεν είχε πέσει κάτω από το 3% ούτε ένα χρόνο από το 1999», ομολογεί, ένα μήνα μετά την πεισματική δήλωση για το αντίθετο.
Μια γενιά για την αποκατάσταση της χώρας;
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα ήταν συνεχώς πάνω από το 3% από το 1997 έως το 2003, όπως μόλις το ανακάλυψε τον Σεπτέμβριο του 2004 μια αποστολή της Eurostat, της Στατιστικής Υπηρεσίας της ΕΕ, που συνεπώς δεν είχε κάνει τη δουλειά της πριν από το 2001.
Αλλά οι εταίροι της Ελλάδας δεν ήθελαν να βουλιάξουν την χώρα, ειδικά επειδή ήταν σοσιαλιστές, και όχι η συντηρητική κυβέρνηση του 2004, που ήταν στην εξουσία για όλα τα χρόνια που τέθηκε το πρόβλημα.
Και τα πυροτεχνήματα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, που βοήθησαν να αυξηθεί περαιτέρω το έλλειμμα, έκαναν για λίγο να ξεχάσουμε το μέγεθος των διαρθρωτικών προβλημάτων της χώρας.
Το 2009, όταν σκάει η κρίση του ελληνικού χρέους η ιστορία επαναλαμβάνεται: ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που μόλις κέρδισε τις εκλογές, ανακαλύπτει ότι το έλλειμμα δεν είναι το 6% του ΑΕΠ, αλλά πάνω από το διπλάσιο.
Είναι το τέλος του «ελληνικού ονείρου» και η αρχή μιας καθόδου στην κόλαση για μια χώρα που έχει τώρα χρέος 160% του ΑΕΠ της, χωρίς να είναι σε θέση να το επιστρέψει, με τον πληθυσμό της, αναγκασμένο σε πρωτοφανή λιτότητα και η ζώνη του ευρώ υπό την απειλή της μετάδοσης της μόλυνσης.
Οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ευθύνη σε αυτή την κατάσταση και αναγνωρίζουν εύκολα ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ που χύθηκαν από την Ευρώπη χρησιμοποιήθηκαν –στο ελάχιστον- με εσφαλμένο τρόπο λόγω της ασθενούς διακυβέρνησης και της διοικητικής διαφθοράς.
Αλλά οι ευρωπαϊκές αρχές, με επικεφαλής την Επιτροπή, δεν έπαιξαν σωστά τον ρόλο του ελεγκτή ως όφειλαν.
Θα έπρεπε να παρακολουθούν για παράδειγμα τους ελληνικούς δημόσιους λογαριασμούς για την αποφυγή των μακιγιαρισμάτων που απειλούν σήμερα το σύνολο της ζώνης του ευρώ από μετάδοση.
Το μάθημα φαίνεται να το πήρε και αυτή η χώρα, που με τον ευαίσθητο εθνικισμό της αναγκάζεται να ζητιανεύει τη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Είναι ντε φάκτο υπό διεθνή εποπτεία και η κυριαρχία της μειώθηκε στο ελάχιστο.
Ο Horst Reichenbach, ο οποίος ήταν για έξι χρόνια Αντιπρόεδρος της ΕΤΑΑ (Ευρωπαϊκή Τράπεζα για την Ανασυγκρότηση και την Ανάπτυξη), διορίστηκε επικεφαλής μιας «ομάδας εργασίας» περίπου πενήντα ατόμων που θα διαχειρίζονται στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες, -χωρίς να το λένε- την οικονομία της χώρας υπό το πρόσχημα της βοήθειας.
Αναφέρει ότι μερικές φορές τον λένε «Ράιχ» στην Ελλάδα, τα πρώτα γράμματα του ονόματός του, αναφερόμενοι στην ναζιστική κατοχή ιδιαίτερα σκληρή στη ελληνική χερσόνησο.
Ένας ανώτερος αξιωματούχος της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία επίσης έστειλε ομάδες στην Ελλάδα για την δημιουργία του κτηματολογίου και την βελτίωση του τουρισμού, αναγνωρίζει ότι η Ελλάδα μοιάζει αυτές τις μέρες με «προτεκτοράτο».
«Όλο και περισσότερο χάνουν την αυτονομία τους. Θα χρειαστεί μια γενιά και αλλαγή νοοτροπίας για να μπορέσει η Ελλάδα να ξαναβρεί την κυριαρχία της».
Επιμέλεια: Gilles Trequesser
Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011
Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010
ΚΥΠΡΙΑΚΟ
http://www.topontiki.gr/
Ποιος το πίστευε. Και ξαφνικά η Κύπρος έγινε μεγάλος παίχτης. Εν μια νυκτί. Η γερμανική πρεσβεία στη Λευκωσία, ενημέρωσε το προεδρικό ότι η Άγγελα Μέρκελ θέλει να επισκεφθεί το νησί.
Αυτό λίγες μόνο μέρες μετά την επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Ντιμίτρι Μεντβέντεφ. Με το που κυκλοφόρησε το νέο, ο Σύριος πρόεδρος ειδοποίησε την δική του πρεσβεία να μεταφέρει στον πρόεδρο της Κύπρου, Δημήτρη Χριστόφια «ότι επιθυμεί να τον δει πριν την κυρία Μέρκελ».
Προχθές ολοκληρώθηκε και η «έκτακτη» επίσκεψη του Λιβάνιου πρωθυπουργού. Η πλειονότητα των Κυπρίων πολιτών διερωτούνται «τι έγινε και ξαφνικά όλοι αυτοί μας θυμήθηκαν;». Οι πιο υποψιασμένοι ήξεραν.
Το βράδυ της Παρασκευής έσκασε και η βόμβα: Ο κ. Χριστόφιας ειδοποίησε τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν «ότι δεν έχει χρόνο να μεταβεί στην Νέα Υόρκη γιατί πρέπει να παρευρεθεί στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ και αμέσως μετά, θα υποδεχθεί τον Σύριο ομόλογο του, Μπασιάρ Αλ Ασσαντ». Προηγήθηκε επείγουσα πρόσκληση του Κι Μουν προς την κυπριακή κυβέρνηση και την τουρκοκυπριακή ηγεσία για τριμερή συνάντηση, με στόχο την επίλυση του Κυπριακού.
Τριάντα έξι χρόνια τώρα οι Κύπριοι χιλιοπαρακαλούσαν για μια τέτοια πρόσκληση. Και πανηγύριζαν όταν κάποιος έλληνας αξιωματούχος (ανεπίσημα πάντα για να μην… ενοχληθούν οι Τούρκοι) επισκεπτόταν την Λευκωσία. Σπανίως πήγαιναν στο νησί αξιωματούχοι από άλλες χώρες, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Και τώρα ο κ. Χριστόφιας δήλωσε ότι είναι πολύ… busy για να δει τον γ.γ. του ΟΗΕ!! Τι μεσολάβησε;;;
Οι γεωτρήσεις έδειξαν πετρέλαιο. Πολύ πετρέλαιο. Στα ανοικτά της Κύπρου με την Συρία, τον Λίβανο και την Αίγυπτο. Μόνο που το μεγαλύτερο μέρος πέφτει εντός της κυπριακής υφαλοκρηπίδας. Ρώσοι, Γερμανοί και λοιποί συνωστίζονται για να εξασφαλίσουν συμφωνίες προς όφελος εταιριών της χώρας τους. Τα οικονομικά συμφέροντα ανέκαθεν υπαγόρευαν την εξωτερική πολιτική. Γι’ αυτό και η κ. Μέρκελ δεν διστάζει να επισκεφθεί την «μικρή» Κύπρο. Ο Δ. Χριστόφιας κατάλαβε που πάει το πράγμα και άνοιξε το παιχνίδι. Θέλετε κομμάτι από την πίτα; Βάλτε πλάτες να κλείσει το Κυπριακό, είπε. Την πρώτη επίσημη πλάτη έβαλε η Ρωσία. Αμέσως τσίμπησε και το Βερολίνο. Η Ουάσινγκτον, που παρακολουθεί τις εξελίξεις με ιδιαίτερη αμηχανία, χτύπησε την πόρτα της Λευκωσίας μέσω του Μπαν Κι Μουν. Μόνο που η Λευκωσία είπε no thanks guys, δεν βιαζόμαστε και άρχισε να στρώνει το χαλί βάζοντας τους δικούς της όρους.
Τα βλέπει αυτά ο Γιώργος; Έτσι θα μπορούσε να παίζεται το παιχνίδι. Όχι να μοιράζεται το Αιγαίο στα δύο. Ας πάρει κανένα μάθημα από τους «μικρούς».
ΥΓ: Α, και George. Και η Κύπρος είναι υπό επιτήρηση λόγω υψηλού ελλείμματος. Η Κομισιόν έστειλε ραβασάκι ότι «μέσα σε 3 χρόνια πρέπει να μειώσετε το έλλειμμα στο 3%». Η Λευκωσία απάντησε «εμείς είμαστε αριστερή κυβέρνηση και κάνουμε κοινωνική πολιτική. Δεν υπάρχει περίπτωση να κόψουμε μισθούς και συντάξεις. Θα μειώσουμε το έλλειμμα, αλλά σε 5 χρόνια». Και αμέσως ανακοίνωσε έκτακτο επίδομα για όλους ύψους 300 ευρώ. Για να τους σπάσει τα νεύρα. Εκνευρίστηκαν οι Βρυξέλλες που πήγαν να απειλήσουν με κυρώσεις. Για να πάρουν την αποθεωτική απάντηση «εάν μας πιέσετε, θα βάζουμε βέτο σε όποια απόφαση πάει να περάσει η ΕΕ μέχρι την δευτέρα παρουσία». Φοβήθηκαν οι Βρυξέλλες ότι η «κομμουνιστική κυβέρνηση της Κύπρου» δεν το’ χει και πολύ να αποφασίσει έξοδο από την ευρωζώνη και σιώπησαν. Βρε, τσαμπουκά οι μικροί!!! Αλήθεια, με τις γεωτρήσεις στο Αιγαίο, τι γίνεται;
Ποιος το πίστευε. Και ξαφνικά η Κύπρος έγινε μεγάλος παίχτης. Εν μια νυκτί. Η γερμανική πρεσβεία στη Λευκωσία, ενημέρωσε το προεδρικό ότι η Άγγελα Μέρκελ θέλει να επισκεφθεί το νησί.
Αυτό λίγες μόνο μέρες μετά την επίσκεψη του Ρώσου προέδρου Ντιμίτρι Μεντβέντεφ. Με το που κυκλοφόρησε το νέο, ο Σύριος πρόεδρος ειδοποίησε την δική του πρεσβεία να μεταφέρει στον πρόεδρο της Κύπρου, Δημήτρη Χριστόφια «ότι επιθυμεί να τον δει πριν την κυρία Μέρκελ».
Προχθές ολοκληρώθηκε και η «έκτακτη» επίσκεψη του Λιβάνιου πρωθυπουργού. Η πλειονότητα των Κυπρίων πολιτών διερωτούνται «τι έγινε και ξαφνικά όλοι αυτοί μας θυμήθηκαν;». Οι πιο υποψιασμένοι ήξεραν.
Το βράδυ της Παρασκευής έσκασε και η βόμβα: Ο κ. Χριστόφιας ειδοποίησε τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν «ότι δεν έχει χρόνο να μεταβεί στην Νέα Υόρκη γιατί πρέπει να παρευρεθεί στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ και αμέσως μετά, θα υποδεχθεί τον Σύριο ομόλογο του, Μπασιάρ Αλ Ασσαντ». Προηγήθηκε επείγουσα πρόσκληση του Κι Μουν προς την κυπριακή κυβέρνηση και την τουρκοκυπριακή ηγεσία για τριμερή συνάντηση, με στόχο την επίλυση του Κυπριακού.
Τριάντα έξι χρόνια τώρα οι Κύπριοι χιλιοπαρακαλούσαν για μια τέτοια πρόσκληση. Και πανηγύριζαν όταν κάποιος έλληνας αξιωματούχος (ανεπίσημα πάντα για να μην… ενοχληθούν οι Τούρκοι) επισκεπτόταν την Λευκωσία. Σπανίως πήγαιναν στο νησί αξιωματούχοι από άλλες χώρες, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Και τώρα ο κ. Χριστόφιας δήλωσε ότι είναι πολύ… busy για να δει τον γ.γ. του ΟΗΕ!! Τι μεσολάβησε;;;
Οι γεωτρήσεις έδειξαν πετρέλαιο. Πολύ πετρέλαιο. Στα ανοικτά της Κύπρου με την Συρία, τον Λίβανο και την Αίγυπτο. Μόνο που το μεγαλύτερο μέρος πέφτει εντός της κυπριακής υφαλοκρηπίδας. Ρώσοι, Γερμανοί και λοιποί συνωστίζονται για να εξασφαλίσουν συμφωνίες προς όφελος εταιριών της χώρας τους. Τα οικονομικά συμφέροντα ανέκαθεν υπαγόρευαν την εξωτερική πολιτική. Γι’ αυτό και η κ. Μέρκελ δεν διστάζει να επισκεφθεί την «μικρή» Κύπρο. Ο Δ. Χριστόφιας κατάλαβε που πάει το πράγμα και άνοιξε το παιχνίδι. Θέλετε κομμάτι από την πίτα; Βάλτε πλάτες να κλείσει το Κυπριακό, είπε. Την πρώτη επίσημη πλάτη έβαλε η Ρωσία. Αμέσως τσίμπησε και το Βερολίνο. Η Ουάσινγκτον, που παρακολουθεί τις εξελίξεις με ιδιαίτερη αμηχανία, χτύπησε την πόρτα της Λευκωσίας μέσω του Μπαν Κι Μουν. Μόνο που η Λευκωσία είπε no thanks guys, δεν βιαζόμαστε και άρχισε να στρώνει το χαλί βάζοντας τους δικούς της όρους.
Τα βλέπει αυτά ο Γιώργος; Έτσι θα μπορούσε να παίζεται το παιχνίδι. Όχι να μοιράζεται το Αιγαίο στα δύο. Ας πάρει κανένα μάθημα από τους «μικρούς».
ΥΓ: Α, και George. Και η Κύπρος είναι υπό επιτήρηση λόγω υψηλού ελλείμματος. Η Κομισιόν έστειλε ραβασάκι ότι «μέσα σε 3 χρόνια πρέπει να μειώσετε το έλλειμμα στο 3%». Η Λευκωσία απάντησε «εμείς είμαστε αριστερή κυβέρνηση και κάνουμε κοινωνική πολιτική. Δεν υπάρχει περίπτωση να κόψουμε μισθούς και συντάξεις. Θα μειώσουμε το έλλειμμα, αλλά σε 5 χρόνια». Και αμέσως ανακοίνωσε έκτακτο επίδομα για όλους ύψους 300 ευρώ. Για να τους σπάσει τα νεύρα. Εκνευρίστηκαν οι Βρυξέλλες που πήγαν να απειλήσουν με κυρώσεις. Για να πάρουν την αποθεωτική απάντηση «εάν μας πιέσετε, θα βάζουμε βέτο σε όποια απόφαση πάει να περάσει η ΕΕ μέχρι την δευτέρα παρουσία». Φοβήθηκαν οι Βρυξέλλες ότι η «κομμουνιστική κυβέρνηση της Κύπρου» δεν το’ χει και πολύ να αποφασίσει έξοδο από την ευρωζώνη και σιώπησαν. Βρε, τσαμπουκά οι μικροί!!! Αλήθεια, με τις γεωτρήσεις στο Αιγαίο, τι γίνεται;
Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008
.JPG)
.JPG)
Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008
.JPG)
+(2).JPG)
.JPG)
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008
ΠΟΙΟΙ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΤΗ ΔΕΗ ΣΕ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΚΑΙ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ;
Το κοινωνικό αγαθό που παρέχει η ΔΕΗ, μετατρέπεται σιγά – σιγά σε εμπορεύσιμο προϊόν, πλήττοντας οικονομικά τον Έλληνα καταναλωτή. Ζητά λοιπόν η διοίκησή της νέες, σημαντικές αυξήσεις για να καλύψει υποτίθεται τη μείωση κερδών και να αποτραπεί το κλείσιμο του οικονομικού έτους 2007 με ζημιές. Όμως που πήγαν τα 400 εκατομμύρια ευρώ κέρδη της επιχείρησης; Γιατί ξοδεύονται υπέρογκα ποσά σε ημέτερους «συμβούλους»;
Αναφέρονται χαρακτηριστικά:
Πρόσληψη συμβούλου για θέματα διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού, αμειβόμενη με 106.736 ευρώ ετησίως. Άρα δεν υπάρχουν ικανοί στη Δνση Ανθρώπινων Πόρων !
Σύμβουλος για αναβάθμιση πληροφορικών συστημάτων στη ΔΕΗ με αμοιβές 140.000 ευρώ ετησίως. Άρα στερείται η αρμόδια δνση από εργαζόμενους ανάλογων προσόντων;
Πρόσληψη συμβούλου για την «υλοποίηση του προγράμματος μετασχηματισμού της ΔΕΗ», δηλαδή τη διάλυσή της, με αποδοχές 80.000 ευρώ ετησίως
Πρόσληψη συμβούλου για τον τομέα επικοινωνίας με αποδοχές 80.000 ευρώ
Πρόσληψη συμβούλου για νέες δραστηριότητες με αποδοχές 60.000 ευρώ
Συνολικά οι σύμβουλοι και οι διάφοροι που συνεργάζονται με τιμολόγια παροχής υπηρεσιών αμείβονται με το ποσό των 3.370.000 ευρώ (έως τον Οκτώβριο του 2007).
Την ώρα λοιπόν που η ΔΕΗ προγραμματίζει αυξήσεις, ξοδεύει εκατομμύρια που θα μπορούσαν να επενδυθούν για την ανάπτυξη της Επιχείρησης και τη στήριξη του κοινωνικού χαρακτήρα του προϊόντος της.
(τα στοιχεία είναι από το Γραφείο Τύπου της ΕΔΟΠ/ΔΕΗ)
Αναφέρονται χαρακτηριστικά:
Πρόσληψη συμβούλου για θέματα διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού, αμειβόμενη με 106.736 ευρώ ετησίως. Άρα δεν υπάρχουν ικανοί στη Δνση Ανθρώπινων Πόρων !
Σύμβουλος για αναβάθμιση πληροφορικών συστημάτων στη ΔΕΗ με αμοιβές 140.000 ευρώ ετησίως. Άρα στερείται η αρμόδια δνση από εργαζόμενους ανάλογων προσόντων;
Πρόσληψη συμβούλου για την «υλοποίηση του προγράμματος μετασχηματισμού της ΔΕΗ», δηλαδή τη διάλυσή της, με αποδοχές 80.000 ευρώ ετησίως
Πρόσληψη συμβούλου για τον τομέα επικοινωνίας με αποδοχές 80.000 ευρώ
Πρόσληψη συμβούλου για νέες δραστηριότητες με αποδοχές 60.000 ευρώ
Συνολικά οι σύμβουλοι και οι διάφοροι που συνεργάζονται με τιμολόγια παροχής υπηρεσιών αμείβονται με το ποσό των 3.370.000 ευρώ (έως τον Οκτώβριο του 2007).
Την ώρα λοιπόν που η ΔΕΗ προγραμματίζει αυξήσεις, ξοδεύει εκατομμύρια που θα μπορούσαν να επενδυθούν για την ανάπτυξη της Επιχείρησης και τη στήριξη του κοινωνικού χαρακτήρα του προϊόντος της.
(τα στοιχεία είναι από το Γραφείο Τύπου της ΕΔΟΠ/ΔΕΗ)
ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΥ ΑΠΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ:
Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Σύμφωνα με οικονομικές αναλύσεις, τα σχέδια της κυβέρνησης για επίλυση του ασφαλιστικού (αυξήσεις ορίων ηλικίας, περικοπές επιδομάτων κλπ) θα αποδώσουν στο σύστημα ασφάλισης περίπου 1 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Όλο αυτό το ξήλωμα δικαιωμάτων και η εξίσωση όλων των Ελλήνων προς τα κάτω, γίνεται για να επωφεληθεί το σύστημα μόνο 1 δισ. ευρώ. Λέμε «μόνο» γιατί το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 20% της εισφοροδιαφυγής για την καταπολέμηση της οποίας υποτίθεται οτι προσπαθεί η κυβέρνηση. Λέμε «μόνο» γιατί αυτό το ποσό χαρίστηκε το 2004 από την κυβέρνηση Καραμανλή στην εκκλησία, σε ετήσια βάση, καθώς απάλλαξε την εκκλησία από τη φορολόγηση της κολοσσιαίας περιουσίας της. Η ΓΣΕΕ είχε ζητήσει τότε το ποσό από τη φορολόγηση να διοχετεύεται στα ταμεία αλλά κανένα κόμμα δεν στήριξε αυτή την πρόταση.
Το καλύτερο όμως, δεν το διαβάσατε ακόμα. Το Νοέμβριο του 2007, ψηφίστηκε (ως παράγραφος μέσα σε άσχετο νομοσχέδιο, για να μη γίνει ντόρος) η συγχώνευση του Ταμείου Κληρικών στο Ταμείο Δημοσίων Υπαλλήλων. Όμως, τα αμύθητου ύψους περιουσιακά στοιχεία , από τα οποία το Ταμείο Κληρικών κάλυπτε τις συντάξεις των συνταξιούχων του, δεν πέρασαν στο Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων. Δόθηκαν δώρο στις Μητροπόλεις και την Αρχιεπισκοπή. Επιβαρύνθηκε δηλαδή το ήδη ελλειμματικό Ταμείο Δημοσίων Υπαλλήλων με επιπλέον υποχρεώσεις και ελλείμματα, ενώ η πάμπλουτη Εκκλησία, απολαμβάνει την περιουσία της χωρίς πλέον ασφαλιστικά βάρη.
Κατά τα άλλα, το ασφαλιστικό «δεν λύνεται χωρίς θυσίες από τους εργαζόμενους».
Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Σύμφωνα με οικονομικές αναλύσεις, τα σχέδια της κυβέρνησης για επίλυση του ασφαλιστικού (αυξήσεις ορίων ηλικίας, περικοπές επιδομάτων κλπ) θα αποδώσουν στο σύστημα ασφάλισης περίπου 1 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση. Όλο αυτό το ξήλωμα δικαιωμάτων και η εξίσωση όλων των Ελλήνων προς τα κάτω, γίνεται για να επωφεληθεί το σύστημα μόνο 1 δισ. ευρώ. Λέμε «μόνο» γιατί το ποσό αυτό αντιστοιχεί στο 20% της εισφοροδιαφυγής για την καταπολέμηση της οποίας υποτίθεται οτι προσπαθεί η κυβέρνηση. Λέμε «μόνο» γιατί αυτό το ποσό χαρίστηκε το 2004 από την κυβέρνηση Καραμανλή στην εκκλησία, σε ετήσια βάση, καθώς απάλλαξε την εκκλησία από τη φορολόγηση της κολοσσιαίας περιουσίας της. Η ΓΣΕΕ είχε ζητήσει τότε το ποσό από τη φορολόγηση να διοχετεύεται στα ταμεία αλλά κανένα κόμμα δεν στήριξε αυτή την πρόταση.
Το καλύτερο όμως, δεν το διαβάσατε ακόμα. Το Νοέμβριο του 2007, ψηφίστηκε (ως παράγραφος μέσα σε άσχετο νομοσχέδιο, για να μη γίνει ντόρος) η συγχώνευση του Ταμείου Κληρικών στο Ταμείο Δημοσίων Υπαλλήλων. Όμως, τα αμύθητου ύψους περιουσιακά στοιχεία , από τα οποία το Ταμείο Κληρικών κάλυπτε τις συντάξεις των συνταξιούχων του, δεν πέρασαν στο Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων. Δόθηκαν δώρο στις Μητροπόλεις και την Αρχιεπισκοπή. Επιβαρύνθηκε δηλαδή το ήδη ελλειμματικό Ταμείο Δημοσίων Υπαλλήλων με επιπλέον υποχρεώσεις και ελλείμματα, ενώ η πάμπλουτη Εκκλησία, απολαμβάνει την περιουσία της χωρίς πλέον ασφαλιστικά βάρη.
Κατά τα άλλα, το ασφαλιστικό «δεν λύνεται χωρίς θυσίες από τους εργαζόμενους».
Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008
ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΔΕΚΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
Το ξεπούλημα των επιχειρήσεων κοινωνικής ωφέλειας δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Το σπορ αυτό είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένο και στις ευρωπαϊκές χώρες των ομοϊδεατών του κου Καραμανλή. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το τεράστιο σιδηροδρομικό δίκτυο, έχει κατακερματιστεί σε διάφορες ιδιωτικές εταιρείες. Οι σιδηρόδρομοι είναι «φιλέτο» και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου η ιδιωτικοποίηση δίνει και παίρνει. Η ύδρευση και η ηλεκτρική ενέργεια είναι επίσης δραστηριότητα των ιδιωτών. Είχαν απομείνει ελάχιστες αεροπορικές εταιρείες στα χέρια των κρατών της ΕΕ, αλλά τώρα ιδιωτικοποιούνται κι αυτές. Πρόσφατα στην Ιταλία, τα συνδικάτα προέβησαν σε μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στη διάλυση και το ξεπούλημα της Αλιτάλια. Ο Μπερλουσκόνι όμως επιμένει. Επιδιώκει συρρίκνωση (σχεδόν στο μισό) της επιχείρησης και πώληση σε ιδιώτες.
Τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων, είναι τρομακτικά. Στη Βρετανία, το θεωρούμενο ως ασφαλέστατο μέσο που λέγεται τραίνο, σήμερα κλονίζει την εμπιστοσύνη των επιβατών. Οι συγκρούσεις μεταξύ συρμών και τα κάθε είδους ατυχήματα είναι πλέον συχνό φαινόμενο. Στις αερογραμμές, οι καθυστερήσεις, τα μικροατυχήματα και οι βλάβες, είναι πλέον ρουτίνα σε όλη την Ευρώπη. Επιπλέον, εκατοντάδες εργαζόμενοι (τεχνικοί, συντηρητές, επιστήμονες, ιπτάμενο προσωπικό κλπ) βρέθηκαν στο δρόμο όταν ιδιωτικοποιήθηκαν, συγχωνεύθηκαν ή έκλεισαν στην κρίση της KLM, Swissair, Lufthansa, British Airways και άλλων εταιρειών. Τη θέση τους στην αγορά πήραν εταιρείες χαμηλού κόστους, μεγάλου όμως κινδύνου όπως η Κυπριακή «Ήλιος» (το ατύχημα σε ελληνικό έδαφος οφειλόταν και σε ελλιπή συντήρηση). Ο κατακερματισμός των εταιρειών ύδρευσης και τηλεφωνίας, έχει οδηγήσει σε χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες και κακής ποιότητας προϊόντα.
Ακόμα και υπηρεσίες ελέγχου, όπως π.χ. ο Νηογνώμων, έχουν περάσει σε ιδιώτες με αποτέλεσμα ελλιπή έλεγχο που επιτρέπει ναυτιλιακά ατυχήματα (όπως βλέπουμε συχνά στη Βαλτική, τη Μάγχη και τις Βόρειες θάλασσες). Μεγάλες εταιρείες όπως η Ιταλική αεροπορική βιομηχανία της Piaggio, ξεπουλήθηκαν χωρίς έλεγχο και με αρνητικά για τις τοπικές κοινωνίες αποτελέσματα. Αν μιλήσουμε δε και για τις Ρωσικές εταιρείες που διαδέχθηκαν την Αεροφλότ, λόγω της ανύπαρκτης συντήρησης του στόλου τους, συχνά απασχολούν τα πρωτοσέλιδα με θανατηφόρα ατυχήματα.
Στην Ελλάδα, θυμόμαστε όλοι πως αφού ο Μητσοτάκης ξεπούλησε τη ΝΑΥΣΙ, ο νέος της ιδιοκτήτης αρνήθηκε να εκτελέσει συμβόλαια με το Π.Ν. παρά τις συμφωνίες. Η Ολυμπιακή, χάρη στην πολιτική διάλυσης, χάνει αεροδρόμια στο εξωτερικό, έχει γίνει δυσλειτουργική και οι πελάτες της πάνε στις ιδιωτικές εταιρείες. Η ΔΕΗ πλέον απασχολεί μόνο εργολάβους και το επίπεδο αλλά και η ταχύτητα εξυπηρέτησης, χειροτερεύουν διαρκώς. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο οδηγείται σε συρρίκνωση και ξεπούλημα. Αντίστοιχο ξεπούλημα με της Ιονικής Τράπεζας και της Τράπεζας Εργασίας.
Οι ΔΕΚΟ στη χώρα μας, όντως ήταν σε κακό χάλι. Η λύση όμως δεν είναι η ιδιωτικοποίηση. Η κακώς εννοούμενη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, οφείλεται στον κομματισμό και όχι στον κρατισμό. Η παρέμβαση των κομμάτων εξουσίας στη διαχείριση, την εσωτερική οργάνωση και τις «προτεραιότητες» των ΔΕΚΟ, ήταν οι αιτίες της διάλυσης και τίποτε άλλο. Είναι αυτονόητο ότι μόνο ο κρατικός έλεγχος και η απουσία του κινήτρου του κέρδους, μπορούν να προσφέρουν στους πολίτες ασφαλείς, φτηνές και ποιοτικές υπηρεσίες.
Τα λιμάνια, η Τηλεφωνία, η Ενέργεια, η Ύδρευση και η Αποχέτευση, οι Μεταφορές (όλων των μέσων) έχουν την ανάγκη κρατικού ελέγχου και παρέμβασης από τα Συνδικάτα και τους φορείς των πολιτών. Η συζήτηση για επανακρατικοποίησή τους λοιπόν, πρέπει να μπει ξανά στην ημερήσια διάταξη.
Σεπτέμβριος 2008 Τ.Π.
Τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων, είναι τρομακτικά. Στη Βρετανία, το θεωρούμενο ως ασφαλέστατο μέσο που λέγεται τραίνο, σήμερα κλονίζει την εμπιστοσύνη των επιβατών. Οι συγκρούσεις μεταξύ συρμών και τα κάθε είδους ατυχήματα είναι πλέον συχνό φαινόμενο. Στις αερογραμμές, οι καθυστερήσεις, τα μικροατυχήματα και οι βλάβες, είναι πλέον ρουτίνα σε όλη την Ευρώπη. Επιπλέον, εκατοντάδες εργαζόμενοι (τεχνικοί, συντηρητές, επιστήμονες, ιπτάμενο προσωπικό κλπ) βρέθηκαν στο δρόμο όταν ιδιωτικοποιήθηκαν, συγχωνεύθηκαν ή έκλεισαν στην κρίση της KLM, Swissair, Lufthansa, British Airways και άλλων εταιρειών. Τη θέση τους στην αγορά πήραν εταιρείες χαμηλού κόστους, μεγάλου όμως κινδύνου όπως η Κυπριακή «Ήλιος» (το ατύχημα σε ελληνικό έδαφος οφειλόταν και σε ελλιπή συντήρηση). Ο κατακερματισμός των εταιρειών ύδρευσης και τηλεφωνίας, έχει οδηγήσει σε χαμηλού επιπέδου υπηρεσίες και κακής ποιότητας προϊόντα.
Ακόμα και υπηρεσίες ελέγχου, όπως π.χ. ο Νηογνώμων, έχουν περάσει σε ιδιώτες με αποτέλεσμα ελλιπή έλεγχο που επιτρέπει ναυτιλιακά ατυχήματα (όπως βλέπουμε συχνά στη Βαλτική, τη Μάγχη και τις Βόρειες θάλασσες). Μεγάλες εταιρείες όπως η Ιταλική αεροπορική βιομηχανία της Piaggio, ξεπουλήθηκαν χωρίς έλεγχο και με αρνητικά για τις τοπικές κοινωνίες αποτελέσματα. Αν μιλήσουμε δε και για τις Ρωσικές εταιρείες που διαδέχθηκαν την Αεροφλότ, λόγω της ανύπαρκτης συντήρησης του στόλου τους, συχνά απασχολούν τα πρωτοσέλιδα με θανατηφόρα ατυχήματα.
Στην Ελλάδα, θυμόμαστε όλοι πως αφού ο Μητσοτάκης ξεπούλησε τη ΝΑΥΣΙ, ο νέος της ιδιοκτήτης αρνήθηκε να εκτελέσει συμβόλαια με το Π.Ν. παρά τις συμφωνίες. Η Ολυμπιακή, χάρη στην πολιτική διάλυσης, χάνει αεροδρόμια στο εξωτερικό, έχει γίνει δυσλειτουργική και οι πελάτες της πάνε στις ιδιωτικές εταιρείες. Η ΔΕΗ πλέον απασχολεί μόνο εργολάβους και το επίπεδο αλλά και η ταχύτητα εξυπηρέτησης, χειροτερεύουν διαρκώς. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο οδηγείται σε συρρίκνωση και ξεπούλημα. Αντίστοιχο ξεπούλημα με της Ιονικής Τράπεζας και της Τράπεζας Εργασίας.
Οι ΔΕΚΟ στη χώρα μας, όντως ήταν σε κακό χάλι. Η λύση όμως δεν είναι η ιδιωτικοποίηση. Η κακώς εννοούμενη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, οφείλεται στον κομματισμό και όχι στον κρατισμό. Η παρέμβαση των κομμάτων εξουσίας στη διαχείριση, την εσωτερική οργάνωση και τις «προτεραιότητες» των ΔΕΚΟ, ήταν οι αιτίες της διάλυσης και τίποτε άλλο. Είναι αυτονόητο ότι μόνο ο κρατικός έλεγχος και η απουσία του κινήτρου του κέρδους, μπορούν να προσφέρουν στους πολίτες ασφαλείς, φτηνές και ποιοτικές υπηρεσίες.
Τα λιμάνια, η Τηλεφωνία, η Ενέργεια, η Ύδρευση και η Αποχέτευση, οι Μεταφορές (όλων των μέσων) έχουν την ανάγκη κρατικού ελέγχου και παρέμβασης από τα Συνδικάτα και τους φορείς των πολιτών. Η συζήτηση για επανακρατικοποίησή τους λοιπόν, πρέπει να μπει ξανά στην ημερήσια διάταξη.
Σεπτέμβριος 2008 Τ.Π.
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ Ο.Ν.Ε. ΤΩΡΑ
.JPG)
Τον Μάιο του 1999, ο Χανς Όλαφ Χένκελ, πρόεδρος των Γερμανών βιομηχάνων, έδωσε συνέντευξη στη γαλλική Λε Μόντ. Ανάμεσα σε άλλα, είπε πως «κύρια ευεργετική συνέπεια του Ευρώ, είναι ότι εγκαθιστά επ’ άπειρον λιτότητα εισοδημάτων των εργαζομένων στην Ευρώπη. Καμιά Εθνική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα». Η πιο πάνω δήλωση, είναι δείγμα μόνο της αντίληψης που μας επέβαλε το ευρώ. Μπορεί στη χώρα μας με την ασταθή οικονομία και τις συνεχείς υποτιμήσεις, η είσοδος στην Ο.Ν.Ε. να παρουσιάστηκε ως σωτήρια, μπορούμε όμως τώρα που πέρασαν τα χρόνια να δούμε τα «ευεργετικά αποτελέσματα». Οι εξαγωγές της χώρας δεν αυξήθηκαν, ούτε βελτιώθηκε το εμπορικό ισοζύγιο. Οι μισθοί και οι συντάξεις καθηλώθηκαν τύποις – μειώθηκαν κατ’ουσία. Η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων παίρνει διαρκώς την κατιούσα. Ο πληθωρισμός, δεν έδειξε να φοβάται το νέο νόμισμα. Η κερδοσκοπία έγινε ο κανόνας στις εμπορικές συναλλαγές και στην παροχή υπηρεσιών (το μεγάλο πανηγύρι βέβαια το ζήσαμε όλοι την εποχή της μετάβασης στο νέο νόμισμα). Όσο για τους οικονομικούς δείκτες, τείνουν μα μας ξεπεράσουν και οι νέες χώρες της Ένωσης, αυτές δηλαδή της Ανατολικής Ευρώπης.
Όταν λέμε έξω από την ΟΝΕ, σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε πως η κεντρική οικονομική πολιτική της ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει θετικά για τον μέσο πολίτη της Ελλάδας αλλά και των άλλων χωρών. Όχι οτι εμπιστευόμαστε μια «εθνική» οικονομική πολιτική στα χέρια ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Το ότι όμως θα τους στερήσουμε την κάλυψη από το ότι τα οικονομικά μέτρα «τα επιβάλει η ΕΕ», θα μας επιτρέψει να δώσουμε τη μάχη μας για άλλης μορφής οικονομία, κάτω από άλλες πολιτικές συνθήκες.
Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς ευρώ. Ειδικά μάλιστα όταν το ενιαίο νόμισμα συνδέεται με κεντρικές πολιτικές και οικονομικές επιλογές.
Σίγουρα όμως δεν μπορούμε να ζήσουμε με πενιχρούς μισθούς, ακρίβεια, διαρκή λιτότητα και άδικους φόρους.
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
